Het is zondagochtend 07.00 en ik ben klaarwakker. Waar veel mensen in het weekend eindeloos lang uitslapen vind ik het juist heerlijk om lekker vroeg naar bed te gaan en vroeg op te staan. De zondagochtend heeft voor mij iets bijzonders. Het is doodstil. Niet alleen in huis, maar ook buiten op straat. De wereld staat even op pauze, alles rust uit. En ik zit in mijn eentje op mijn matje naar buiten te staren met een kop verse lavendelthee.
De thee verspreidt een zoete geur die op de een of andere manier altijd heel vertrouwd voelt. De eerste tien minuten, als hij nog te heet is om te drinken, snuif ik hem geregeld in lange teugen op, waarna ik langzaam door mijn mond uitadem. Ademhalingsoefeningen als deze brengen me rust, maar gecombineerd met de geur van lavendel lijkt het effect nóg groter. Misschien beeld ik het me in, maar dat maakt niet uit. Het werkt.
Terwijl ik langzaam wakker word, wordt het buiten steeds lichter. Maar het trage gevoel blijft, en als ik geluk heb weet ik dit de hele dag vast te houden. Wanneer dat mijn doel is, zit er maar één ding op: telefoon uit en de keuken in. Een beetje snijden, hakken en bakken terwijl de wereld nog steeds op één oor ligt. En zodra alles tot leven komt, oordoppen in en negeer-modus aan. Lekker in mijn eigen bubbel.
Ik besluit om granola te maken en verwarm de oven voor. In een grote mengkom mix ik havermout, diverse gehakte noten, pompoenpitten, kaneel, honing en wat gesmolten kokosolie door elkaar. Ik gebruik nooit standaard hoeveelheden, maar doe alles een beetje op gevoel. Maar met homemade granola kun je eigenlijk niet echt de mist ingaan. Het mengsel gaat de oven in voor ongeveer 20 minuten op 180 graden.
Terwijl ik het af en toe omschep vul ik een schaaltje met sojayoghurt. En net als ik denk dat er maar weinig zo lekker ruikt als lavendelthee, bereikt de geur van de granola mijn neusgaten. Altijd als ik dat ruik begrijp ik niet waarom ik dit niet elke week maak. Of elke dag. Wie ooit zelf granola heeft gemaakt weet waar ik het over heb…
Ik moet me dan ook inhouden om het mengsel zodra het uit de oven komt niet gulzig met een flinke eetlepel naar binnen te werken. Zodra het wat is afgekoeld strooi ik het over mijn yoghurt en top ik het af met plakjes banaan en wat pindakaas. In een hoekje van de bank lepel ik het met opgetrokken benen onder een dekentje weg. Genieten kan zo simpel zijn. Zondagochtend in je badjas, telefoon uit en versgebakken granola.
Op dit soort dagen ben ik vaak geneigd om het douchen zo lang mogelijk uit te stellen. Alles om maar in mijn badjas te blijven zitten en vooral dat trage gevoel niet kwijt te raken. Maar een felle streep zonlicht glinstert naar binnen en roept mijn naam. Dus na een snelle douche grijp ik een outfit die minstens net zo comfortabel is als mijn badjas en trek ik de deur achter me dicht voor een wandeling in het park.
Terwijl ik met mijn handen in mijn zakken tussen de bomen door slenter, besef ik dat er echt niks fijners is. Dat het leven echt zo ingewikkeld niet is als het lijkt. Want wat hebben we nu echt nodig? Geld? Succes? Meer van dit, meer van dat? En wat is daar nu uiteindelijk het doel van? Volgens mij willen we altijd maar meer en beter omdat we denken dat dat ons gelukkig(er) maakt. Maar geluk, lieve mensen, dat ligt echt voor het oprapen hoor. Dat zit in verse granola, het zonnetje, een kop lavendelthee. In een comfortabele linnen broek die zo lekker met je mee beweegt, in een visje van de markt of frisgewassen beddengoed. In vertragen in het hier en nu. En tevreden zijn met het huidige moment, precies zoals het is.
Als we daar wat beter in worden, dan hoeven we volgens mij helemaal niet méér te hebben. Sterker nog, volgens mij heb je juist dan steeds minder nodig. Maargoed, dat zijn zomaar wat mijmeringen op zondagochtend. Ik weet donders goed dat dat gevoel zich wat lastiger laat vangen als ik deadlines heb of mijn agenda weer eens te volgepland heb. Daar zit hem de uitdaging in. Maar zolang ik elke zondagochtend alles even los kan laten en enkel hoef te denken aan wat ik wil eten en wat ik aantrek, ben ik een tevreden mens.
Liefs, Leonie.
10 reacties
Ik herken het wel, ik fiets regelmatig in het weekend vanuit een nachtdienst naar huis. Veel sneller dan normaal, soms zie ik een ree in het veld of fazanten.
Wat een mooi artikel heb je geschreven. Hier met een kind altijd vroeg wakker 😉 Niets rustig opstarten haha. Dat zou ik wel weer eens fijn vinden. Maar het zit hem inderdaad in de kleine dingen, zo start ik altijd met een fijn kopje thee.
Ja dat is echt een van de voordelen van een kindvrij bestaan 🙂 Dat kopje thee is herkenbaar, hoewel dat voor mij de hele dag door een rustmomentje kan zijn…
Haha, ja inderdaad, ik zou wel graag terug eens kunnen slapen tot ik vanzelf wakker word en niet omdat er een kleuter is die zeurt, omdat zijn slaapschaap nog niet wakker is.
Maar je hebt inderdaad een fijn stuk geschreven en ik voel de rust en het contentement tot hier. Die kleine gelukjes, daar leef ik voor. Zoals het wandelingetje daarnet in de zon, luisterboek in mijn oren en een beetje slenteren voordat ik mijn kind van de opvang haal.
Oh heeeerlijk zijn dat soort wandelingen, lekker verstand om nul en een beetje slenteren… Ik probeer elke dag zo’n momentje in te plannen, maar ook zonder kinderen is dat soms lastig. Ik zit nu middenin de week en dus middenin een berg deadlines en dan gaat het er in mijn hoofd toch echt anders aan toe. Dan ben ik al blij als ik een gezonde maaltijd voor mezelf op tafel zet 😛
Wat een mooi artikel! Ik geniet helemaal met je mee. Geluk zit inderdaad in de kleine dingen. Het lukt mij nu gelukkig ook om deze te zien en te voelen.
Wat beschrijf je dat mooi. Ik kan de geuren bijna ruiken.
Haha dankjewel, wat lief!
Het zit hem inderdaad vooral in de kleine dingen, in dankbaar zijn voor wat er is. Dat is een les waar ik mezelf nog regelmatig eens aan moet herinneren.
Ja hé? Het helpt om er af en toe bij stil te staan waarom we bepaalde doelen hebben en hoe we dat terug kunnen herleiden naar wat we écht willen en nodig hebben. Verrassend weinig, volgens mij.