Zaadjes planten voor de toekomst

Ooit aangestoken door de AH moestuintjes, vind ik het nog steeds een genot om zaadjes te planten en getuige te zijn van de groei van zo’n klein plantje. Ik herinner me de euforie als het eerste stukje groen tussen de aarde uitpiepte, wetende dat ergens in dat inimini steeltje alle kennis zat om uit te groeien tot een heuse plant. Het heeft alleen maar water nodig en een beetje liefde. Magisch vind ik het…

Toekomstdromen

Velen van jullie weten dat ik droom van een groot stuk land met een enorme moestuin, van elke ochtend op blote voeten mijn dag beginnen. Van soep van mijn eigen courgettes en een slow leven in balans met de seizoenen. Ik kan uren wegdromen over hoe zalig het zou zijn als de laptop niet elke dag open hoeft en ik gewoon kon zijn. Een droom die niet eens zo onrealistisch is, maar op dit moment nog onbereikbaar. Dat is niet erg, want het hoeft niet al binnen een paar jaar realiteit te worden. Het is meer een droom voor de toekomst. Bovendien, ik ben op dit moment nog heel erg happy middenin de stad.

Geen tuin, wel een balkon

Dat neemt niet weg dat ik het nog steeds leuk vind om zaailingen te observeren, ze van een klein zaadje uit te zien groeien tot een volwaardige plant. Het enige nadeel? Ik heb geen tuin. Maar toen ik door de plaatselijke plantenwinkel struinde kreeg ik een ingeving: waarom ga ik niet gewoon wat proberen te groeien op mijn balkon? Tegen de tijd dat ze zo groot worden dat ze daar niet meer passen heb ik eigenlijk mijn doel al bereikt. Het gaat me namelijk om het proces. Om het weten dat ik uit zo’n klein zaadje iets kan laten ontstaan, maar ook om het stukje discipline dat ik kan opbrengen om ze goed te verzorgen. Want heel eerlijk: de AH moestuintjes is nooit een volwaardig bestaan gegund.

Daarnaast gaat het simpelweg om de bevestiging dat ik vanuit het niets een mini moestuintje kan beginnen, al is het maar op het balkon. Dat het allemaal vanzelf groeit en zijn weg wel vindt, ondanks dat ik niet perse heel groene vingers heb. Misschien is het stiekem daarom, dat ik deze zaadjes plant…

Wat heb ik gezaaid?

Na enig onderzoek op het gebied van balkonbestendigheid ben ik voor twee kleuren tomaatjes gegaan, zoete, groene paprika en rucola. Die laatste is volgens velen ontzettend makkelijk te groeien. Met andere woorden: als die het uiteindelijk niet goed doet, dan zegt dat genoeg over mij… De zaadjes voor passiebloemen gingen ook mee naar huis, ik plantte ze direct in de aarde in een wat grotere pot. Gewoon voor de lol eigenlijk, want het is zo’n vreselijk mooi bloemetje!

En nu, wachten…

En dan het deel wat ik het moeilijkst vind, wachten. Ik houd ze goed in de gaten en zorg dat de bakjes voldoende vochtig zijn zodat de zaadjes kunnen ontkiemen. Op de een of andere manier heb ik er nog weinig vertrouwen in. Ik durfde deze blogpost in eerste instantie niet eens te publiceren, bang dat er geen enkel volwaardig plantje uit voortkwam en ik dan ging moeten uitleggen dat dat soort van mijn eigen schuld was. Dat ik twee dagen niet thuis was om ze water te geven en dacht dat ze dat heus wel zouden overleven. Dat ik ze in de zon had gezet en de boel daar blijkbaar niet tegen kon. Weet ik veel, ik doe ook maar wat. Gelukkig heb ik in mijn leven gênantere dingen overleefd, dus we gaan er maar gewoon voor…

Wordt vervolgd.

Liefs, Leonie