Doei webshop, hoi blog

Ik moet even slikken als ik dit typ. Een paar uur geleden plaatste ik ook al een bericht op Instagram, dat mijn kaarten en posters binnenkort alleen nog verkrijgbaar zijn voor wholesale. Een beslissing waar ik lang tegenaan gehikt heb. Niet alleen omdat ik dol ben op ontwerpen, maar voornamelijk omdat mijn collectie echt een beetje voelt als mijn kindje. Jarenlang heb ik met veel plezier al deze ontwerpen online verkocht, en maakte van elke bestelling een feestje. Het doet me deugd dat mijn posters in zoveel huishoudens aan de muur hangen en dat mijn kaarten worden gebruikt voor zoveel verschillende gelegenheden. En toch ga ik een stap terug doen.

Hoe ik ‘per ongeluk’ tekstschrijver werd

Zo’n 2,5 jaar geleden rolde ik per toeval in het schrijversvak. Ik zocht naar wat extra inkomsten en solliciteerde impulsief en zonder enige ervaring bij een tof contentbureau. Ik meende dat ik met mijn gevoel voor taal heus wel tekstschrijver kon worden, en tot mijn verbazing kon ik na het schrijven van een proeftekst inderdaad direct beginnen. De eerste maanden startte ik met de lage kwaliteit opdrachten, waar weinig eisen aan verbonden zaten. Ik leerde echter snel, en een jaar later schreef ik veelal hoge kwaliteit landingspagina’s, blogs en allerhande artikelen voor een breed scala aan klanten. Ik leerde alles over zoekmachineoptimalisatie (SEO), leerde het bedrijf zelf ook steeds beter kennen en startte tevens als nakijker. Ik checkte dus teksten van anderen voordat we ze naar de klant stuurden en begon onze schrijvers steeds vaker tips en adviezen te geven om hun schrijfskills te verbeteren.

Na het ontslag van onze projectmanager, die ik reeds verving in haar vakantie, werd de functie me letterlijk in de schoot geworpen. En wat kon ik anders dan daar volmondig ‘ja’ op zeggen?

Mijn liefde voor verhalen vertellen

Als je mij vroeger als klein meisje vroeg wat ik wilde worden, antwoordde ik steevast: schrijfster. Ik schreef geregeld gedichtjes, en verzon ter plekke verhalen voor mijn jongere broertje en zusje. Dan kropen we op zolder in onze hut onder het bureau en ging ik gewoon vertellen, zonder te weten waar het verhaal heen zou gaan. De woorden kwamen vanzelf en mijn fantasie was eindeloos. Ik zag mezelf later al op een knus kamertje mijn eigen boeken schrijven, helemaal verzonken in mijn eigen wereld (hoezo introvert?). Als ik daar toch mijn geld mee kon verdienen, dan zou ik vast een tevreden en gelukkig mens worden.

Ergens in mijn puberteit werd ik echter gegrepen door kunst en vormgeving, waardoor ik toch een hele andere richting ben ingeslagen, grafische vormgeving welteverstaan. Na mijn studie heb ik jarenlang met veel plezier een webshop gerund (en zelfs een winkel gehad) met vele Scandinavische designmerken. Na heel wat onzekerheid overwonnen te hebben begon ik ook mijn eigen ontwerpen op de markt te brengen, en ook daar heb ik heel wat jaren met plezier aan gewerkt.

Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan, zoals het bekende gezegde luidt. En dat terwijl ik niet eens op zoek was naar een baan in het schrijversvak. Mede daardoor voelt het alsof het de meest logische keuze is, alsof het simpelweg zo moest zijn. En in plaats van twee hele verschillende dingen tegelijk te willen doen (wat nooit werkt, geloof me) kies ik er nu bewust voor om een stap terug te doen met ontwerpen, of in ieder geval de volledige verkoop over te laten aan mijn verkooppunten. Dus geen zorgen, mijn kaarten en posters zijn voorlopig nog niet verdwenen!

Bloggen

De reden dat nu dit blog bestaat, is dat ik zowel een uitlaatklep nodig heb als een duwtje in de rug, de spreekwoordelijke stok achter de deur. Ik roep namelijk geregeld dat ik schrijfster wil worden, maar op mijn werk kom ik niet veel verder dan het schrijven van online content voor klanten, hoe leuk ik dat ook vind.

Ik wil echter ook gewoon vertellen, mensen raken, stof tot nadenken geven en inspireren. Woorden op papier zetten over zaken die me bezighouden, en jou misschien ook wel. Je meenemen in mijn gedachtewereld en mijn standpunten delen, of gewoon lekker zeiken over maatschappelijke kwesties waar ik mijn wenkbrauwen bij ophaal. (Dat zijn er nogal wat, geloof me.) Hoe dan ook, je snapt me, ik wil gewoon schrijven…

Binnenkort meer!

Liefs, Leonie.