Slow, slower, slowst…

Ik zit op de bank naar buiten te staren met een kop thee en besef me dat ik dit in geen tijden gedaan heb. Niets doen, dagdromen, ik was er nooit zo goed in. Of eigenlijk is dat niet helemaal waar, want als kind deed ik niets anders. Ik kon urenlang een beetje rommelen in mijn kamer, verdwijnen in een boek en de buitenwereld negeren. Waar het mis is gegaan weet ik niet, maar ineens ben ik volwassen en lijkt ‘niets doen’ altijd onderaan de to-do list te staan. Er is altijd wel iets wat belangrijker is…

Sinds ik niet meer zoveel werk is er ineens tijd om te vertragen, om naar buiten te staren en naar de vogels te luisteren. Om mijn telefoon te negeren en al mijmerend in een kop zelfgemaakte soep te roeren. Het voelt raar, zou ik niet iets productiefs moeten doen? Kan ik mijn tijd niet veel beter besteden en bijvoorbeeld drie blogposts schrijven per week? Dat nieuwe bedrijf opzetten waar ik al weken in gedachten mee speel? Of erop uit gaan om mijn Spaans te verbeteren, een nieuwe cursus te volgen? Nou, nee, blijkbaar niet. Ik heb er gewoon even geen zin in.

Het ongemakkelijke gevoel dat ik altijd had als ik niets deed, maakt beetje bij beetje ruimte voor rust. Het gevoel dat alles goed is. Weten dat het oké is om pauze te nemen, of zelfs je leven compleet op pauze te zetten als dat nodig blijkt.

En zo blijkt er ineens tijd te zijn voor mijmeren. Voor slenteren in het park zonder doel, kijkend naar de beestjes op de grond. Voor koekjes bakken en boeken lezen die ik al eeuwenlang op de plank heb staan (ik telde er gisteren maar liefst 11 waar ik nog aan moet beginnen), voor eindeloze maskertjes en scrubsessies onder de douche. Voor daten (je leest het goed, eens kijken of ik een leuke Spanjaard aan de haak kan slaan…) Ik heb het er maar druk mee… Of eigenlijk juist niet, maar je snapt wat ik bedoel.

Wat doe jij het liefst als je niks hoeft en niks moet?

Liefs, Leonie