Slow leven in de stad, kan dat?

Wie mij al wat langer volgt weet dat ik droom van een huisje in de natuur. Van een eenvoudig leven waarin niet teveel ‘moet’, ver weg van de herrie, de indrukken en vervuiling van de stad. Van wakker worden van het geluid van de vogeltjes, om vervolgens met een kop kruidenthee de zonsopgang te kijken op een bankje naast de voordeur. Van zelf gekweekte tomaatjes, courgettes en aardbeien, maar ook een grote hangmat en eindeloos veel bloemen in de tuin. Dit alles met slechts één doel: langzaam leven. Of beter: leven met intentie, met de focus op wat echt belangrijk is.

Het enige probleem op dit moment: ik woon middenin de stad.

Vertragen

Lang dacht ik dat het onmogelijk was om op deze plek die gedroomde levensstijl na te streven. Maar als ik eerlijk ben wordt dat steeds makkelijker en blijkt het ook in de stad heel goed mogelijk om te vertragen. Sterker nog, de afgelopen maanden ontdekte ik een rust in mezelf die ik nog niet eerder had gevoeld. Ik schreef in deze blogpost al dat ik sinds ik enkel nog als freelancer werk ineens zeeën van tijd heb. Hoewel ik er nooit eerder de rust voor had, werden er ineens diverse boeken gelezen, ik kookte vaker en uitgebreider, pakte het borduren op en mediteer tegenwoordig meerdere keren per week. Met succes.

Nu weet ik dat je niet per se goed of slecht kunt zijn in mediteren, maar ik blijf het een kunst vinden om niet constant afgeleid te worden en er daadwerkelijk kalmer van te worden.

Dit alles zette me aan het denken: is een slow leven niet gewoon wat je er zelf van maakt, en niet per se afhankelijk van waar je woont en hoeveel indrukken je krijgt per dag? Kun je die indrukken misschien bewust uitschakelen of negeren, en zo ja: kun je slow leven middenin een grote stad, waar het nooit stil is en het verkeer het geluid van de vogeltjes overstelpt?

Ik denk het wel.

Hoe ik op dagelijkse basis leef met intentie

Voor mij gaat slow leven, of leven met intentie, over bewust kiezen wat je aandacht geeft. Steeds beter ben ik in staat om me niet op te laten slokken door de grote berg indrukken die op me afgevuurd wordt, maar in plaats daarvan selectief te zijn. Het geluid van mijn telefoon staat vaker uit dan aan, ik spendeer minder tijd op Instagram (hoewel ik daar stiekem wat vaker wil posten) en sjok tegenwoordig op mijn dooie gemakje door de supermarkt in plaats van zo snel mogelijk mijn boodschappenlijstje af te vinken. Want waarom moet ik zo nodig tien minuten tijd winnen? To do what?

Tot rust komen in de stad

Natuurlijk zijn er wel dingen die je kunt doen om ook in een drukke omgeving wat meer tot rust te komen. Zo kan ik echt niet zonder mijn oordopjes, want minder horen betekent voor mij automatisch meer rust. (Ik gebruik de Loop Quiet Earplugs en vind ze geweldig!) Met oordopjes in slaap ik dieper, kan ik me tijdens het werken beter concentreren en ook buitenshuis makkelijker in mijn eigen wereldje blijven. In de trein bijvoorbeeld, of als ik een boek lees in het park.

Voor mij is het de kunst om alles met aandacht te doen. Werken, koken, douchen, wandelen, boodschappen doen, alles. Dat betekent dat ik een bericht op whatsapp waarschijnlijk niet beantwoord als ik op de markt ben om groenten te kopen, maar ook dat ik tijdens het koken een lekker muziekje aanzet en er echt een momentje van maak, in plaats van alles zo snel mogelijk in de pan te mikken. Dat ik voor het eerst in mn leven écht geregeld mediteer, en het nog fijn vind ook. Want ik hoef helemaal niks. Athans, als ik klaar ben met werken. Maar ook op dat gebied merk ik dat zolang ik me op één ding tegelijk focus, gewoon rustig blijf ademen en mijn telefoon negeer, er zo ontzettend veel plezier in zit. Ik heb als tekstschrijver dan ook de leukste job ter wereld! (vind ik dan he…)

Anyway, dat slow leven, daar wil ik iets mee. Misschien ga ik er wel reels over maken, of Youtube videos. Als ik dat durf. Want als je alles wat trager en met aandacht doet, valt er zoveel te ontdekken, zoveel te zien. En de rust die dat brengt, die gun ik iedereen.

Wat is jouw geheim om langzamer en met aandacht te leven?

Liefs, Leonie