Hoezo staat ‘ie niet rechtop?

Voordat jullie allemaal denken dat dit een teleurstellende blogpost is over mijn seksleven: hoewel de titel misschien anders doet geloven, is het verhaal lang niet zo sappig als je zou denken. Het gaat namelijk over mijn plantenbaby’s (hè, wat?!). Ja, sorry.

Het zit namelijk zo: het overgrote deel van mijn planten gaat altijd dood. Altijd. Vraag me niet waarom, maar ik heb gewoon niet zo’n, ehm, groene vingers vrees ik. Planten en ik begrijpen elkaar gewoon niet. Ik weet niet hoeveel water ze moeten hebben, of ze nu juist wel of niet bij het raam moeten staan, wanneer ze verpot moeten worden en of ze iets van eten nodig hebben ofzo. Jeweetwel, van dat spul uit groene flessen dat je erbij moet druppelen (of mengen met water, weet ik het). Je zou kunnen zeggen dat ik gewoon niet zo goed ben met planten, hoewel ik het toch elke keer weer opnieuw probeer.

Mijn plantenbaby’s

Ik ben op dit moment de trotse eigenaresse van een flinke Monstera (die ik heel groot gekocht heb, dus het is heus niet zo dat ‘ie dankzij mij zo groot is), een Aglaonema, een Maranta leuconeura (bidplantje) en een ficus elastica (ik moest dit natuurlijk allemaal googelen). Ohja, en twee cactussen, maar die tellen niet mee, want die kunnen praktisch niet dood. Gewoon negeren die handel. Doet het allemaal prima.

Maar sinds een week heb ik dus een Epipremnum Aureum, oftewel drakenklimop (moest ik ook googelen), cadeautje van een vriendin. En hoewel ik echt dacht dat het onmogelijk was dat er mensen bestonden die nóg minder over planten wisten dan ik, bestudeerde een goede vriend van me hem uitgebreid, fronste even diep en vroeg:

‘Hoezo staat ‘ie niet rechtop?’

Je snapt, ik heb hem er even op gewezen dat het een hangplant is en dat dat allemaal zo hoort. Sterker nog, dat ik helemaal verliefd op het plantje was en niet kon wachten tot hij de grond raakte. Niet dat de kans dat dat gebeurt groot is bij mij, want tegen die tijd is hij vast al lang overleden. Tegen mijn verstikkende liefde kan geen plantenleven op.

‘Of hij dan niet wat extra water nodig had?’. ‘Neehoor,’ zei ik stellig (zeker weten doe ik het nooit), ‘dat mag maar één keer in de week!’ En zo voelde ik me héél even een piepklein beetje superieur als het om planten ging. En LEKKER dat dat voelde! Daarom heb ik zojuist besloten dat ik vanaf nu alles goed ga doen en uitgebreid informatie ga inwinnen tot ik de juiste strategie heb gevonden voor elk van mijn plantenbaby’s. Moet jij eens opletten hoe goed ze het over een paar maanden doen.

Wordt vervolgd…