Geduld

Het jaar mag dan al twee maanden oud zijn, ik bedacht me nu pas dat ik begin januari een woord had opgeschreven. Een woord dat voor mij precies weergeeft hoe ik tegen het komende jaar aankijk en met welke instelling ik eraan begin. Een woord dat niet alleen een positieve, maar ook een tikje negatieve lading heeft, want het toont aan dat alles nu nog niet is zoals ik graag zou willen.

Geduld

Het jaar 2023 staat voor mij ongetwijfeld in het teken van geduld. Het is alsof ik langzaam ergens naartoe aan het werken ben, stapje voor stapje, maar er nog lang niet ben. Ik ben bijvoorbeeld onlangs weer begonnen met mediteren en vind dat zo vreselijk moeilijk. Elke gedachte die voorbij komt leidt me af en haalt me uit mijn concentratie. En dus begin ik steeds opnieuw. En opnieuw, en opnieuw. Geduld is een schone zaak, zeker als je wilt mediteren.

Maar niet alleen mijn geest, ook mijn lichaam doet nog niet wat ik wil. In januari begon ik met meer bewegen, want er mochten best een paar kilootjes af. Ik wandel sindsdien heel veel, doe diverse Youtube workouts per week en rol bijna elke dag mijn yogamatje uit voor een uitgebreide full body stretch. Je zou denken dat ik mezelf nu wel dubbel kan vouwen of op zijn minst met mijn handen plat op de grond kom als ik voorover buig. Maar nee. In plaats daarvan ben ik stijf, moe en is mijn flexibiliteit nog steeds ver te zoeken. Ik krijg tot mijn grote ergernis bovendien constant advertenties op Instagram te zien van programma’s waarmee je binnen vier weken een volledige split kunt doen. Vet hoor. Dat zou ik ook wel willen. Maar dit is zo’n beetje net als alle andere dingen die ik graag wil: Ik wil ze allemaal nu direct, en niet pas morgen.

Geduld en het ego

Soms heb ik het idee dat mensen die super geduldig zijn, ego-loos door het leven gaan. Ze lijken zo tevreden, worden niet snel boos en snappen dat de dingen tijd kosten. In mijn optiek is het juist het ego dat alles direct wil, dat NU resultaten wil zien. Want alles wat in de toekomst gebeurt, daar heb je nu nog helemaal niets aan. Het is mijn onrustige ego dat ervan baalt dat ik de dingen nog niet zozeer onder controle heb als ik zou willen. Mijn ego dat direct wil reageren als er iets gebeurt of als er iemand boos op me wordt. Mijn ego dat me constant vertelt dat het groter, beter, mooier en fitter moet.

En dus leer ik mezelf beetje bij beetje geduldig te zijn. Te observeren in plaats van reageren. Begin ik elke keer opnieuw als ik tijdens het mediteren ben afgeleid, en probeer ik elke keer als ik yoga doe blij te zijn dat ik mezelf op een bepaald moment heus wel dubbel kan vouwen. En anders maar niet.

Mijn grootste droom

Mijn allergrootste droom (een appartement kopen in Valencia) komt steeds dichterbij, waardoor ik me soms al verlies in het uitzoeken van kleuren, behang, meubels en servies voor mijn denkbeeldige nieuwe huis. Als een interieurliefhebber pur sang is het moeilijk om in een relatief kleine ruimte te wonen, waar ik niet eens de muren mag verven of een schilderijtje mag ophangen. Ik snak naar meer ruimte, waarin ik zelf de regels bepaal en het net zo kleurrijk en excentriek mag maken als ik zelf wil. Maar zo ver is het nog niet…

Geduld dus.

Maar volgend jaar ga ik knallen. Echt.

En als het even kan wil ik dan ook de split kunnen. Dat zou pas vet zijn.

Wat is jouw woord voor 2023?

Liefs, Leonie