Fomo? Mij niet gezien!

Voor iemand die iets te graag thuis is heb ik niet het juiste land uitgekozen om het merendeel van mijn tijd in door te brengen. In Spanje is het namelijk niet echt gebruikelijk om mensen thuis uit te nodigen voor een theetje of glas wijn. Nee, je gaat ergens wat drinken, een terrasje pakken, tapas eten of op een andere manier de deur uit. Ik heb dan ook nog nooit zoveel lelijke interieurs voorbij zien komen op websites voor woningverhuur. Vrijwel elk appartement wordt hier gemeubileerd verhuurd, want het boeit niemand hoe het eruit ziet. Volgens mij gebruiken de meeste mensen hun huis om te koken, eten, douchen en slapen, en krijgt niemand anders het ooit te zien.

Dat wil zeggen dat ik elke keer als ik een vriend of vriendin wil zien geacht word de deur uit te gaan. En eerlijk? Daar heb ik helemaal geen zin in! Dan zit je daar samen midden op een terras, omringd door 100 mensen die je niet kent, die ook nog eens allemaal door elkaar praten. Extraverten schijnen dat geweldig te vinden. Ik krijg er juist de kriebels van.

Fomo? Hoezo?

Dat brengt me bij de term Fomo, oftewel Fear of Missing Out. We zouden met zijn allen bang zijn om dingen te missen. Of dat nu de grote vuurwerkshow met oud op nieuw is, een bijzondere tentoonstelling die fotogenieke plaatjes oplevert of die grote Halloweenparty met geweldige aankleding. We willen. Perse. Alles. Zien. En dat moeten we natuurlijk ook allemaal op social media delen. Want hé, we waren erbij hoor. Dat iedereen het even weet.

Ik zal de een van de weinigen zijn die de term nooit heeft begrepen. Angst om dingen te missen? Heb ik niet. Ik ben vooral bang dat ik al die dingen wél moet doen. Dat er van me verwacht wordt dat ik overal mn gezicht laat zien, en dat ik moet doen alsof ik een super interessant leven leid. Valt reuze mee namelijk. Ik mag dan veel in Spanje zijn dankzij het feit dat ik 100% online werk, maar los van dat je tegenwoordig super hip bent als je een digital nomad bent (check), is mijn leven heus niet zo indrukwekkend. Ik sta elke dag rond 8 uur op, klap de laptop open (gewoon thuis he, niet in een fancy CoWorking), ik ontbijt, lunch en ga vaak wandelen in het park. Als ik het echt bont wil maken ga ik gerust een paar uur op het strand liggen (het moet niet gekker worden) en bak ik een bananenbrood. Dan heb je het wel zo’n beetje gehad hoor.

Hulde aan een basic dagelijks leven

Ik had het hier afgelopen weekend met een vriend over, toen we bij hem thuis op de bank hingen. (Hij is niet Spaans, dus kan allemaal). Hij zei er iets heel moois over. “Leonie”, zei hij, “het is niet erg als je dagelijks leven basic is, dat is zelfs goed! Het gaat om het grotere plaatje, en wat je bereikt en gedaan hebt als het jaar voorbij is. Ik hou van de rust en de stilte van een basic leven, en hoef niet zo nodig meer alles mee te maken om me goed te voelen. De schoonheid zit hem voor mij juist in leven in het moment, en dat lukt me niet met een volle agenda.” Goh, dacht ik, dat is precies hoe ik erover denk. Ben ik toch niet de enige…

Dus jullie zoeken het maar uit met je tentoonstellingen, pub crawls en etentjes in overvolle restaurants. Met je beachvolleybaltoernooien, language exchanges en dagtrips naar alle drieduizend dorpjes rondom Valencia. Als je me zoekt zit ik thuis op de bank met mijn lief en een kop thee, of op een rustig grasveldje in het park met een boek.

Nouja, meestal dan.

Maar je snapt wat ik bedoel.

Liefs, Leonie.