De kunst van alleen zijn

Het zal het feit wel zijn dat ik ineens teveel tijd heb om na te denken, dat ik me afgelopen weekend ineens zó alleen voelde… Ik zat ’s avonds op de bank een boek te lezen en hoorde buiten allerlei mensen kletsen en lachen (ik woon middenin het centrum, dus geluid is er altijd) en ineens bekroop me een enorm angstig gevoel. Alsof er niemand aan me dacht en iedereen iets beters te doen had dan ik. Alsof ik als ik geen actie zou ondernemen altijd alleen zou zijn. En dat was zo naar…

De volgende dag was het gevoel alweer weg en besefte ik me dat ik eigenlijk best een fijne groep vrienden heb hier in Spanje. Mensen die ik altijd kan bellen voor steun, een goed gesprek of gewoon een koffie op terras. Dus echt alleen ben ik natuurlijk niet. En toch voelt dat soms zo, vooral als ik een paar dagen niks onderneem en thuis een beetje aanrommel. Gek is dat, dat ik daar nooit moeite mee had toen ik nog een relatie had. Dat nu ik vrijgezel ben het ineens extra alleen voelt, gewoon omdat die ene persoon er niet meer is.

Ik vind het lastig om toe te geven dat ik daar moeite mee heb. Dat ik het liever anders had gezien en mezelf op deze leeftijd (38) al zag samenwonen met de liefde van mijn leven. In plaats daarvan heb ik in mijn leven heel wat gedate, soms wat serieuzer, soms wat minder, en bleek het hem allemaal toch niet te zijn. Hoewel ik ook oprecht heb geloofd van wel.

Opladen door alleen te zijn

Als rasechte introvert roep ik altijd dat ik het zo zalig vind om alleen te zijn. Dat is ook echt zo. Ik heb het nodig om op te laden, om dingen te verwerken en ervoor te zorgen dat mijn hoofd niet overloopt. Maar blijkbaar kan het ook teveel zijn. Dus opende ik YouTube en keek ik een vlog van Madeleine Olivia, zodat er in ieder geval iemand tegen me aan praatte. Ik appte een paar vriendinnen, reageerde op een paar posts op Instagram (waar ik sowieso een stuk actiever zou moeten zijn) en las wat blogjes van andere bloggers. Ook downloadde ik voor de zoveelste keren een dating app en swipete zowat een uur in de hoop op een leuke match.

Na een half uur swipen besefte ik me ineens hoe idioot ik bezig was. Waarom was het zo moeilijk om alleen te zijn? Ik ademde een paar keer diep in en uit en staarde naar buiten. Misschien ben ik nog wel jaren alleen, of eigenlijk: vrijgezel. Hoe dan ook zal ik daar vrede mee moeten hebben, want de liefde kun je niet forceren. Het ongemakkelijke gevoel bekruipt me nogmaals als ik me besef dat dit heel goed mogelijk is, veeleisend als ik ben. Maar hoe erg is dat eigenlijk?

Meer singles dan ooit

Ik weet nog dat mijn vader een paar jaar geleden zei dat er meer singles zijn dan ooit. Hij is verantwoordelijk voor de verhuur van een groot aantal appartementen, waarvan een opvallend groot deel wordt verhuurd aan singles. Het is dan ook normaler dan ooit om op volwassen leeftijd vrijgezel te zijn, en bovendien sociaal geaccepteerd (voor zover ik weet althans). Dus zucht ik nog even diep en besef me dat ik mijn zaakjes in ieder geval goed voor elkaar heb, dat ik mezelf beter ken dan ooit en echt een fijne groep mensen om me heen heb verzameld. Dat ik juist door een groot deel van mijn leven alleen te zijn geweest een enorme groei heb doorgemaakt, en misschien nog wel een laatste groeispurt nodig heb. Ik laat het maar gewoon op me afkomen, en als ik me weer eens alleen voel, heb ik in ieder geval jullie nog, mijn lieve bloglezers, die elke maand met meer zijn…

Liefs, Leonie