Camino De Santiago de Compostela: doen?
Al jaren roep ik dat ik ooit de Camino de Santiago de Compostela wil lopen, hoe zwaar het me ook lijkt. Iets houdt me tegen, maar vraag me niet wat… 790 kilometer lopen met een backpack van rond de 6-8 kilo is nou niet bepaald mijn idee van vakantie vieren, maar het moge duidelijk zijn dat je dit niet doet om fysiek tot rust te komen. Hooguit in je hoofd, want minstens een maand lang wandelen door het prachtige Galicië doet mentaal gezien natuurlijk wel iets met je…
Ik zal eerlijk toegeven dat ik voor dat tweede eigenlijk niet zo bang ben. Ten eerste: om mezelf tegen te komen hoef ik echt niet de deur uit, haha! Dat gebeurt blijkbaar (check mijn vorige post) ook gewoon thuis op de bank. Bovendien ben ik inmiddels een pro in het aankijken van emoties. Daar heb je blijkbaar héél veel emoties in je leven voor nodig, om daar goed in te worden. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen…
Waar ik vooral bang voor ben is de fysieke uitputting, de blaren, het slapen op slaapzalen met snurkers, waardoor ik geen oog dichtdoe. Het eten wat de pot schaft (oftewel: het pelgrimsmenu dat in veel herbergen standaard wordt geserveerd) en regen. Heel veel regen. Want in welke maand je ook gaat, die kans is er natuurlijk altijd. En dus ben ik bang dat ik als een verzopen katje midden op een berg loop en alleen maar kan huilen en me afvraag waar ik in gods naam aan ben begonnen. Dat is mijn grootste angst. Of zijn dat dan stiekem toch de emoties? Zucht…
In ieder geval kriebelt het elke keer als ik een lange wandeling maak aan alle kanten. Ik pakte het boek Onderweg van Bente van der Wouw er weer eens bij (lees hier mijn review) en las het opnieuw van begin tot eind. Makkelijk zal het niet zijn, maar dat het bijzonder is, is iets wat zeker is.
Zal ik?
Heb jij al een keer een pelgrimstocht gelopen? Zo ja, ik ben benieuwd naar je ervaring!
Liefs, Leonie.
Gerelateerde berichten
-
![Persoonlijk blog van Leonie van der Laan.]()
Een ode aan laatbloeiers
Jarenlang had ik het gevoel dat ik achter liep op andere dertigers. Ik dacht dat ik al van alles bereikt had moeten hebben en precies moest weten wat ik wilde en waar ik goed in was. Boy, was I wrong.
-
![]()
20 guilty pleasures waar ik me eigenlijk niet guilty over voel
Als iedereen nu gewoon eens open is over zijn/haar guilty pleasures, zijn ze dan nog steeds zo gênant, of kunnen we de term guilty pleasures niet gewoon beter schrappen uit onze vocabulaire? Hier lees je in ieder geval alles over de mijne…
-
![]()
Terugblikken op 2022 + goede voornemens
Ik krijg stiekem een beetje jeuk van posts als ‘wat was het een mooi jaar en wat bén ik toch dankbaar voor dit en dat…’. Toch vind ik het idee van even terugblikken wel mooi, dus hier komt hij hoor, mijn cliché blogpost over hoe ik 2022 heb ervaren.
14 Opmerkingen
Reageer op deze blogpost
Nog geen pelgrimstocht, maar bijna 20 jaar geleden eens een huttentocht. Dat was ook in een zaal met allemaal andere mensen, geen idee of die snurkten want toen was ik nog jong en sliep ik als een roos, nu word ik wakker van het minste. En ben ik ook gesteld op het comfort van een goed bed en een warme douche (geen van tweeën beschikbaar in de berghutjes van toen). Hoedanook, het is een tocht die ik nooit zal vergeten. De sfeer met andere trekkers – je komt al eens dezelfde tegen want je hebt toch min of meer hetzelfde doel – de gezellige avonden in de gelagzaal, veel tijd om tot rust te komen, je hele rugzak die naar zweet stinkt… good times… Ja de fysieke inspanning is er maar die blaren vallen mee als je je schoenen eerst inloopt 🙂 Ik denk als je jezelf onderweg af en toe kan verwennen met een hotelverblijf het al draaglijker wordt.
Dat klinkt ook als heel bijzonder en vast vergelijkbaar met de Camino… Ik krijg er zin in door jouw verhaal! haha!
Mijn slaap is heilig voor mij, dus ik denk niet dat ik het ooit zou wandelen. Ik heb wel de West Highland Way gewandeld met vriendinnen, maar dan een luxe versie. Enkel met een dagrugzak en onze bagage werd steeds gebracht naar de volgende bestemming. We sliepen toen in B&B’s met heerlijk ontbijt inbegrepen. Dat raad ik je wel aan. 😀
Dat klinkt ook heel goed! Ik hou sowieso de optie in gedachten om (al is het maar af en toe) mijn rugzak te laten ophalen en zonder al teveel bagage hoeven te lopen… Dat maakt volgens mij al een groot verschil!
Zou het doen als het kriebelt. Het weer gaat niet beter worden. Je hoeft geen slaapzalen te doen een tent kan ook. En er zijn services die je bagage naar het volgende punt brengen. En je kan het in stukken doen.
DOEN! YOLO!
Als jij denkt dat je het kunt, gaan dan. Ik zou het niet kunnen door mijn lichamelijke gesteldheid. Dus ik zeg tegen iedereen die lichamelijk wat beter in elkaar zit, doen! Once in a lifetime!
Hahaha dank voor deze bevestiging, oké oké volgend jaar lente! 😛
+ Ik ben er echt van overtuigd dat er voor alles oplossingen zijn! Dus die nachten en dat eten, daar vind je wel iets op 🙂
Ik denk dat dit zo’n geval is van gewoon doen. Ik heb zelf nooit die behoefte gehad en ik denk dat het ook niet meteen gaat komen, maar als je erover twijfelt zou ik het gewoon doen eigenlijk. Of ja, “gewoon” is het natuurlijk niet, er komt wel wat voorbereiding bij kijken denk ik, maar toch. Zou je je anders niet blijven afvragen wat als?
Ja absoluut! Ik denk hier al jaren over na en zal me altijd blijven afvragen hoe het zou zijn… Dus misschien heb je gelijk. Niet teveel over nadenken, gewoon doen!
Mijn collega heeft een deel ervan gelopen. Dat vond ik al heel wat. Mij niet gezien voor zo’n enorm stuk. Maar het zal zeker een onvergetelijke wandeling/reis zijn!
Ja dat sowieso, voor mij is het echt een once in a lifetime ding, wat je echt een keer gedaan moet hebben!
Wat tof dat je hierover nadenkt! Ik wil dat ook echt graag nog een keer doen, maar misschien niet een hele maand (mijn plan zou zijn vanaf Oviedo). Vooral de slaapzalen houden me nog tegen, maar hé, een goed paar oordopjes kan veel oplossen 😉
Oef ja die slaapzalen, heftig! Ik geloof dat ik het ervoor over zou hebben om voornamelijk in privé kamers te verblijven…