Bladiebla #13: een uitgestelde reis en een gebrek aan inspiratie

Het is even stil hier, en dat is niet omdat ik in Thailand zit, waar ik eigenlijk had moeten zitten. Het liep namelijk even anders. Al eind juli kreeg ik last van mijn voet en had ik moeite met lopen door een geïrriteerde zenuw. Ik maakte me er niet echt druk om, het zou vanzelf wel overgaan. Maar de tijd verstreek en het ging niet over. In september kreeg ik een ontstekingsremmer voorgeschreven die ik braaf slikte. Dat hielp, maar niet afdoende. De irritatie bleef, en volgens zowel de fysio als mijn osteopaat en een andere specialist hier in Spanje zou alleen tijd helpen om de boel te genezen. Wat er ook met die zenuw was gebeurd, zenuwen herstellen. Alleen niet zo snel. Dus toen ik tien dagen voordat ik zou gaan nog steeds geen kwartier kon lopen zonder daar de hele dag last van te hebben, besloot ik niet te gaan. De hele boel te annuleren. En dat was op zn zachtst gezegd niet makkelijk. Maar ik ga niet drie maanden rondreizen om vervolgens de hele dag in mn hotel te zitten. No way. 

Geen afstel, maar uitstel

Boos was, ik heel boos. Hoe graag ik ook wilde gaan, hoe goed ik alles ook georganiseerd had, hoe goed ik ook voorbereid was (zowel praktisch als mentaal), het moest niet zo zijn. En daar zijn heel wat huilbuien overheen gegaan voordat ik dat kon accepteren. Tot mijn moeder aan de telefoon zei ‘joh, het is toch niet zo dat je niet meer gaat? Je moet het alleen even uitstellen…’ Ohja, dacht ik. Geen afstel, maar uitstel. Ik ga nog steeds, alleen niet nu. En dat gaf rust.

De dag daarna kocht ik een flinke bos eucalyptustakken en wat gedroogde bloemen voor mezelf. Want als ik dan toch de komende tijd nog thuisblijf, dan mag het er op zn minst gezellig uitzien, niet?

Gebrek aan inspiratie

Dus ik bleef thuis. En daar doe ik gewoon mijn ding. Ik werk, ik zie vrienden en vriendinnen, ik lees af en toe een boek en probeer waar het kan stukjes te lopen en dat steeds langer vol te houden. Maar mijn blog ligt wel een beetje stil. Voor het eerst in twee jaar tijd heb ik een gebrek aan inspiratie. Of misschien gewoon gebrek aan zin om er iets mee te doen. Iets met een slecht humeur dat niet goed samengaat met inspiratie, denk ik.

Ook vind ik het eigenlijk gewoon lastig om te bedenken wat ik nu precies met mijn blog wil bereiken. Ik loop al lang met het idee om dingen te gaan delen over slow leven. Om vaker recepten uit te proberen, mijn outfits op de foto te zetten (mijn stijl is enorm versimpeld in de laatste twee jaar) en simpelweg te focussen op de kleine dingen die het leven zo bijzonder maken. Hoewel ik dat stiekem altijd al een beetje deed. En steeds zeg ik tegen mezelf dat ik gewoon blijf bloggen tot ik ooit een huis koop en echt los kan gaan qua content. Maar dat huis laat maar op zich wachten (heel actief ben ik ook niet op zoek, ondanks dat het financieel gezien haalbaar is), omdat ik op de een of andere manier gewoon niet zo goed weet wat ik wil… En dus is het even stil. Geen idee voor hoe lang. Misschien ga ik wel gewoon minder bloggen in plaats van een pauze inlassen. Misschien ook niet. Of misschien is de inspiratie er morgen ineens weer.

Hoe dan ook vind ik het fijn dat mijn blogs nog steeds door zovelen worden gelezen, dat doet me echt een plezier. Waarom jullie geïnteresseerd zijn in mijn weinig bijzondere leven vind ik nog steeds bijzonder, maar toch, dank daarvoor!

Liefs, Leonie