Bladiebla #11: een nieuw begin, 38 + een weekendje Marseille

Het was even vrij stil hier en dat heeft een hele goede reden… Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik ben gestopt met mijn functie als projectmanager bij een contentbureau, om me volledig op mijn werk als freelance tekstschrijver te gaan richten. Een stap waar ik al even over nadacht, die heel goed voelt, maar ook doodeng is. Een paar weken geleden schreef ik al dat ik eigenlijk teveel werkte, te weinig tijd had voor mezelf en daar de effecten van voelde. Deze beslissing was dus erg nodig, maar dat maakt het niet minder eng.

Dat betekent dat ik sinds begin juni helemaal niets meer moet. Niet mailen met klanten, geen appjes beantwoorden van schrijvers, niet meer constant aanstaan om alles in de gaten te houden en in goede banen te leiden. Niets. En dat is best een beetje gek. Sterker nog, ik dacht dat ik alle tijd van de wereld zou hebben om zelf teksten te schrijven (ik blijf op vaste basis voor een aantal klanten schrijven), maar er komt haast niets uit mijn handen. Ik kan me er gewoon niet toe zetten.

Of het te maken heeft met het feit dat ik twee jaar lang geen vakantie heb gehad weet ik niet, maar het is alsof mijn hele lijf schreeuwt: nu even niet, laat me met rust. En dat doe ik dan maar.

Marseille

In de laatste week van mei appte een vriendin heel impulsief dat ze goedkope vliegtickets had gezien naar Marseille, dus of ik een paar dagen mee wilde. Nu stond Marseille niet per se bovenaan mijn verlanglijstje (het enige wat ik ervan wist is dat het vrij crimineel was), maar omdat ik eigenlijk iets te vieren had (ik was namelijk ook net 38 geworden), besloot ik: waarom niet?

Drie dagen later liepen we door deze Zuid-Franse stad en ondanks dat we bijna wegwaaiden door de hevige wind, was het erg leuk. Of we erg onder de indruk waren? Niet echt. Marseille is geen hele bijzondere stad, lang niet zo mooi als Nice bijvoorbeeld, maar ook zeker niet verkeerd. Het centrum deed ons niet zoveel, maar de kust aan de zuidkant van de stad was erg mooi. Daar had ik heel even echt een vakantiegevoel. Een gevoel dat ik zelfs op de vakanties van de afgelopen twee jaar niet had gehad, omdat ik altijd doorwerkte. Vraag me niet waarom.

Een nieuw begin

Terug uit Marseille moet ik echt mijn best doen om wat werk verzet te krijgen. Het ontbreekt me zowel aan zin als energie, en dat terwijl ik me had voorgenomen om meer te gaan bloggen en actiever te gaan schrijven, ook aan andere projecten. De stijgende temperaturen (we tikken hier de 30 al aan) helpen ook niet echt. Op een gegeven moment gaf ik me er dus maar gewoon aan over. Ik maakte eindeloos lange wandelingen in het park, ruimde alle kastjes en mijn kledingkast uit, ging shoppen om die kast weer een beetje aan te vullen (ha ha) en hing eindelijk de nieuwe posters op die al een tijdje klaarlagen. Ik heb ineens overal tijd voor, behalve voor werk. Ik vertrouw er maar op dat de inspiratie komt wanneer die komt en dat ik na een paar weken rustig aan doen weer vol energie zit om aan de slag te gaan. Even nature doesn’t bloom all year. 

Bijna zomer

In de zomer ben ik lekker weer in Nederland, om de extreme hitte te ontvluchten waar ik echt nooit aan zal wennen. Ik voorspel een rustige, kalme zomer. Een zomer waarin ik alles even op pauze mag zetten, waarin niks moet en alles mag. Waarin ik ook mag wennen aan het feit dat ik 38 ben, wat betekent dat ik over twee jaar de 40 aantik. Een getal dat heel raar voelt en me helemaal niet past, ik voel me nog steeds 25. Het zal wel mijn mijn manier van leven te maken hebben. Ik heb nou niet bepaald een gezinsleven en doe als alleenstaande dertiger elke dag precies waar ik zin in heb. Hier kan ik nog urenlang over doorschrijven, maar feit is: ik voorspel een kalme zomer… En jij?

Liefs, Leonie