Ergens tussen angst en vertrouwen

Ik sta in de Decathlon met een 65 liter backpack op mijn rug en staar naar mezelf in de spiegel. Mooi tassie, denk ik bij mezelf. Kan veel in. Genoeg voor meerdere maanden. Ik slik even en haal daarna diep adem. Meerdere maanden, herhaal ik in mijn hoofd. Minstens drie.

Al jaren roep ik dat ik ooit op wereldreis ga, dat ik dat heus een keer ga doen. Ik heb de drang naar avontuur van een ontheemde walvis en vind het moeilijk om lange tijd op één plek te blijven, hoe fijn die plek ook is. Al jaren kijk ik gretig alle afleveringen van Floortje naar het einde van de wereld en wou dat ik haar baan had. Wat een droom!

Stiekem ben ik een beetje jaloers (understatement). Niet op het feit dat ze al die reizen maakt, want als ik dat wil kan ik dat ook. Ik ben jaloers op het feit dat ze dat allemaal ogenschijnlijk zonder angst doet. Ik weet dat ze heus niet alleen reist, maar toch… Die angst, die houdt me wakker. Die angst, die zorgt de ene dag voor doemdenken, de andere voor serieuze neigingen om de hele boel te annuleren. (Mijn vliegtickets zijn 100% restitueerbaar, en dat vind ik nog fijn ook!)

Vaccinaties halen

Ik ben van mezelf niet zo’n held, dus een van de dingen waar ik het meest tegenop zag was het halen van de benodigde vaccinaties. Dus ging ik met mama aan mijn zijde richting de GGD, waar een super lieve medewerkster alle tijd voor me nam en ik zelfs mocht liggen terwijl ze me vaccineerde. Drie spuiten rechts, twee links. Niks was verplicht, maar allemaal voor de zekerheid, want je weet het natuurlijk nooit. Je zult maar rabiës krijgen. Of buiktyfus. Mij niet gezien. Anyway, die spuiten heb ik grotendeels achter de rug (rabiës moet over twee weken worden herhaald), en dat viel natuurlijk reuze mee. Ik moest niet eens huilen. (Kunnen we huilen alsjeblieft normaliseren als manier om te ontladen en spanning los te laten? Zou fijn zijn.) Anyway, typisch gevalletje waar heb ik me in hemelsnaam druk om gemaakt?!.

Hoe mijn comfort zone steeds groter wordt

Mensen die mij goed kennen weten dat ik in mijn twintiger jaren behoorlijk heb geworsteld met allerhande angsten. Paniekaanvallen zelfs. Op de een of andere manier voelde de wereld als één grote, onveilige plek waar overal gevaar was. Waar ik nooit goed genoeg was en waar ik nooit ook maar iets ging bereiken. Honderdduizend zelfhulpboeken en tien jaar verder ben ik een compleet ander mens. Best wel een stoer mens, als ik zo vrij mag zijn. Maar Azië, dat is wel even next level, zelfs voor mij. Iets met een comfort zone die nu nog niet verder reikt dan pak ‘m beet 3 uur vliegen vanuit Nederland. Het is moeilijk om mezelf daarin niet te vergelijken met anderen. Met van die mensen die begin twintig zijn en zonder moeite in Australië stage gaan lopen (ik noem maar wat). Mensen die op mijn leeftijd de halve wereld al gezien hebben. Maar hey, ieder zn eigen proces.

Een grijs gebied

Voorlopig bevind ik me dus nog in een grijs gebied tussen angst en vertrouwen, hoewel dat gebied steeds een beetje kleiner wordt. Stap voor stap vink ik mijn zorgvuldig opgestelde checklist af en voel ik me steeds meer klaar voor deze reis. Ik heb een goede backpack, de vaccinaties zijn grotendeels achter de rug, de reisverzekering is geregeld, creditcard aangevraagd, ik perste nog even een tandartscontrole in mijn agenda, check, check, check…

Het enige wat me nog rest is rustig ademhalen en wachten tot de dag dat ik op het vliegtuig stap. En dat is moeilijker dan het lijkt. Als het even kon pakte ik de hele boel in en ging ik vandaag. Dan kon ik er niet meer over nadenken, niet meer doemdenken, niet meer annuleren, gewoon gaan… Dat werkt voor mij doorgaans het beste. Maar dat is nogal lastig met zo’n lange reis. Duur ook. Dus er zit maar één ding op: blijven ademen en elke dag hardop herhalen dat het allemaal wel goedkomt. Want dat komt het…

Liefs, Leonie