Ontdekken: de medina en vele souks in Marrakesh

Zoals je in mijn vorige blogpost kon lezen stapte ik super impulsief vanuit Málaga op het vliegtuig richting Marrakesh. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik twaalf dagen lang mijn ogen heb uitgekeken, waanzinnig lekker heb gegeten en veel teveel souvenirs heb gekocht, maar me na afloop ook zwaar overwhelmed voelde. Hoe dat komt? dat vertel ik je graag…

The Central House hostel in Marrakesh

Voor mijn verblijf koos ik voor The Central House hostel, dat heel centraal in de medina ligt. En wow, wat een zalige plek is dit. Het zwembad was helaas veel te koud voor mijn doen (hoewel ik wel af en toe iemand heb zien plonzen), maar ik zou hier in een warmere maand zeker terugkomen. Het hostel heeft zowel slaapzalen (ik koos voor een female only dorm) als privé kamers, een eigen restaurant, mega groot dakterras en veel hoekjes met zitjes waar je lekker kunt chillen. Ik heb ongeveer de helft van de dagen in het hostel zelf gegeten en de andere helft in restaurantjes in de medina. Er was wel iets verschil in prijs, maar heel veel scheelde het niet.

Ronddwalen in de medina in Marrakesh

Ik zal niet liegen, een van de redenen dat ik al heel lang naar Marrakesh wilde is om er allerlei mooi spul te kopen voor thuis. Ik had al heel vaak berichten voorbij zien komen van mensen die er geweest waren en de meest mooie, handgemaakte decoratie mee terugnamen. Dat wilde ik ook. De eerste dag struinde ik alle textielwinkeltjes af op zoek naar een geschikte tas. Aangezien ik slechts één stuk handbagage had (ik reisde met een rugzakje met laptop + een nét te grote koffer die ik moest inchecken), kon ik technisch gezien nog één stuk handbagage bijkopen bij Ryanair. Je begrijpt het goed, toen ik eenmaal een grote tas had gescoord kon ik helemaal los.

In mijn volgende blogpost laat ik je zien welke souvenirs er allemaal mee naar huis gingen. Ik kocht gevlochten schoenen, een paar handbeschilderde schaaltjes, drie onderzetters voor pannen + twee opbergmandjes (zie de foto naast mijn selfie), espressomokjes, een zeepdispenser, een bakje met deksel voor wattenschijfjes, een grote fruitschaal, een mok en wat mini spiegeltjes en een hangertje voor aan de muur. Ik zei toch dat het veel was. Haha.

Ik had echt héél graag wat kussensloopjes gekocht, maar het viel me op dat 99% van de sloopjes aan de achterzijde voorzien is van een saaie, witte stof. Dit zie je mijns inziens best wel goed als het kussen op de bank ligt, dus ik wil per se een kussensloop met dezelfde (of in ieder geval een mooie) stof aan beide kanten. Dat bleek een onmogelijke missie, dus die ga ik ergens anders scoren.

Couscous en tahine all day every day

Ik wist eigenlijk niet goed wat ik van de Marokkaanse keuken moest verwachten, maar mijn hemel, wat heb ik lekker gegeten! Het was niet alleen erg smakelijk allemaal, maar ook super gezond! Er staan bovendien vaak meerdere vegetarische gerechten op de kaart, dus ook als vegetariër is de Marokkaanse keuken zeker een aanrader. Jum!

Onderhandelen als een pro

Als je naar een land als Marokko gaat, weet je van tevoren dat je geacht wordt te onderhandelen over prijzen. En daar heb ik zo’n hekel aan he! Ik had het liefst dat alles gewoon een prijskaartje had, en dat ik dan zelf kon beslissen of ik het wilde kopen of niet. Maar helaas. In het hostel benadrukten ze nog even dat ik echt niet meer dan 50% van de oorspronkelijke vraagprijs moest betalen. In veel gevallen is me dat gelukt (ik moest vooral inzetten op 30% zeiden ze), maar soms ook niet. Ik moet ook zeggen dat ik dat niet altijd per se nodig vond, want het blijft natuurlijk sowieso een stuk goedkoper dan in Nederland. Dus ik vond het niet zo’n ramp om voor sommige dingen zogenaamd teveel te hebben betaald.

Marrakesh als toerist – of eigenlijk: als blonde, Europese vrouw in haar eentje

De eerste keer dat ik in mijn eentje over straat liep was ik best wel zenuwachtig. Je wordt constant aangesproken, iedereen wil je hun winkel in praten en ik had echt het gevoel alle aandacht te trekken. Maar hoe langer ik er was, hoe meer ik besefte dat het eigenlijk heel toeristisch is en ik by far niet de enige blonde Europeaan was die er rondliep. Binnen enkele dagen was ik super relaxt, zei gewoon honderd keer per dag ‘no thank you’ en liep door zonder om te kijken. En als ik wel ergens een winkel binnenliep gewoon vriendelijk hallo zeggen en vragen of ik alsjeblieft even rond mag kijken, en zeggen dat ik het laat weten als ik een vraag heb. Vonden ze meestal prima. (Als je dat niet doet gaan ze constant achter je aanlopen en zich overal mee bemoeiden, dat kijkt gewoon niet lekker.)

Al met al heb ik me geen moment onveilig gevoeld. Wel benadrukten ze in het hostel dat ik niet met mensen op straat moest praten, oftewel mensen die niet bij een winkeltje of restaurant hoorden. Maar daar had ik dan ook geen enkele reden voor, dus dat kwam sowieso goed.

Het enige nadeel? In de avond sluiten alle winkeltjes en er is geen straatverlichting. Het is dus echt pikkedonker en ik ben elke avond netjes in het hostel gebleven want daar ging ik me niet aan wagen. Niet dat ik zou weten waar ik ’s avonds nog naartoe kon, maar je snapt me.

Alle 12 dagen lang heb ik ontzettend genoten, hoewel ik het ook wel overwelming vond, al die aandacht en de hele dag mensen proberen te negeren. Het voelt nu eenmaal niet zo anoniem, en het is zó’n andere wereld, vol kleuren, geuren, herrie en chaos. De brommers razen constant langs je heen, je moet je tas goed vasthouden, iedereen wil iets van je en het is echt ontzettend stoffig. En dan heb ik het nog niet over de vele straatkatten en ezeltjes die ik het liefste wilde knuffelen en eten geven. Niet fijn.

Of ik een keer terug zou gaan? Dat denk ik niet. Maar ik ben wel heel blij dat ik geweest ben, want het heeft zeker indruk gemaakt. Benieuwd wat ik allemaal kocht? In de volgende blogpost deel ik al mijn Marrakesh souvenirs met je…

Liefs, Leonie