Zoals verwacht loopt alles anders

Soms wilde ik dat ik overal controle over had. Dat ik precies kon kiezen hoe mijn leven zou lopen en wist wat me te wachten stond. En dan besef ik weer dat dat niet alleen onmogelijk is, maar ook heel erg saai zou zijn. Dat geluk hem vaak juist zit in het onverwachte. In het omarmen van het feit dat je het nu eenmaal niet allemaal kunt weten. Dat je keuzes mag maken op basis van de huidige situatie en hoe je denkt dat de dingen gaan lopen, en daar vervolgens op terug mag komen. Dat je fouten mag maken en elke keer opnieuw de balans mag opmaken, om vervolgens een andere richting in te slaan. Of niet natuurlijk.

Carrièredingen

Per toeval rolde ik enkele jaren geleden in het (tekst)schrijversvak, hoewel mensen die me goed kennen dit vast al aan voelden komen. Na jaren aanrommelen bleek ik ineens veel meer dan leuke gedichten en blogjes te kunnen schrijven. Het vergde wat tijd en heel veel oefening, maar ineens had ik een stabiel inkomen, kennis en ervaring waar ik mijn hele leven mee vooruit kon. En toen was daar ChatGPT.

Ik zal niet liegen: ik raakte behoorlijk in paniek. Waar ik maandenlang dacht dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen, raakte het bedrijf waarvoor ik werkte een paar grote klanten kwijt, waardoor alles in één klap onzeker werd. Daar zat ik dan, in mijn studio in Valencia, zonder enige financiële zekerheid. En toen dacht ik: joh, ik ga gewoon iets anders doen, iets creatiefs. Die drang had ik vaak gevoeld, maar ik had eerder de tijd niet om er iets mee te doen. Nu wel, dus super impulsief bedacht ik in drie dagen tijd een merknaam, ontwierp een logo en kocht een grote berg materialen in. Een sieradenlabel moest het worden. Ik had zelfs al diverse winkels gecontacteerd.

Niet dus.

Wie me al langer volgt weet dat ik de hele collectie nooit gelanceerd heb. Hoe dat komt? Nou, ChatGPT blijkt bij lange na niet zo’n uitkomst als werd gedacht. De ene na de andere grote klant kwam bij ons terug, plus een aantal nieuwe klanten. Kortom: ik had ineens weer meer dan genoeg werk en simpelweg geen tijd om een nieuw bedrijf op te zetten. Maandenlang hield ik mezelf voor dat ik dit heus wel allebei kon doen, maar eigenlijk was dat alleen maar omdat het anders zou voelen als falen. Alsof ik het opgaf, wat in feite niet het geval was. Het moest gewoon niet zo zijn.

Plannen versus doen

Nog zoiets is het boek The Artist’s Way dat ik een paar maanden geleden ijverig begon te lezen. Ik was toen dus nog helemaal in de ‘ik ga allemaal creatieve dingen doen’-modus, dus dat boek kwam als geroepen. Maar elke week de opdrachten doorspitten en daar ook nog een blogpost over schrijven, bleek al gauw teveel gevraagd. En toen ging ik ook nog een paar weken naar Nederland. Dit is dus typisch iets wat in mijn hoofd een stuk haalbaarder leek dan het in werkelijkheid is. En het stomme is, ik was daar zelfs een beetje boos om op mezelf. Dat het allemaal zo lang moest duren en ik niet eens tijd kon vrijmaken voor zoiets mega nuttigs, want dat is het. Tot ik vandaag dacht: als ik toch verdorie een hele maand over elk hoofdstuk wil doen, dan DOE ik dat toch gewoon?! Kortom: wordt vervolgd. Wanneer? Geen idee.

De liefde

De liefde is eigenlijk een onderwerp waar ik niet vaak over schrijf, voornamelijk omdat ik het nogal privé vind. Maar als we het dan toch hebben over dat alles anders loopt dan verwacht, is dit natuurlijk wel het ultieme bewijs daarvoor. 2024 begon voor mij namelijk met een breakup. Geen nasty breakup, no hard feelings, maar toch, een breakup. En die zag ik niet aankomen. Achteraf wel, geloof ik, maar is dat niet altijd zo?

Waar ik dacht binnen de kortste keren een appartementje te kopen waar we dan samen in zouden trekken, zat ik ineens weer in mn eentje op de bank en voelde alles onzeker. Ik weet niet of andere mensen dit ook zo (hebben) ervaren, maar op de een of andere manier weet ik ineens niet meer wat ik wil met mijn leven. Niet omdat ik weer single ben, maar omdat als gevolg daarvan letterlijk alle opties weer openliggen. Ik hoef helemaal niet in Valencia te blijven, ik hoef zelfs niet op één plek te blijven, dus wat doe ik nog hier, vraag ik mezelf af. En dan besef ik weer dat het hier ook heel fijn is en ik hier niet alleen voor hem was. (Ik leerde hem nota bene hier pas kennen.)

Maar de onrust die wint het op dit moment van het vertrouwen. En dus loop ik eindeloos rondjes in het park, nadenkend over wat ik het komende jaar allemaal wil doen en wat niet. En dat verandert elk uur. Misschien is het gewoon nog te vroeg om daar beslissingen over te nemen en moet ik het allemaal even laten bezinken, maar zelfs dat kost me moeite.

Alles kan

Zoals de titel van deze blogpost het al zegt: zoals verwacht loopt alles anders. Het leven hebben we niet onder controle, en dat is maar goed ook. Want dat zou daadwerkelijk heel erg saai zijn. Voor nu probeer ik uit alle macht oké te zijn met het feit dat alle opties nog openliggen. Dat alles kan en alles mag, en ik vandaag niks hoef te beslissen. Want morgen is er gewoon weer een nieuwe dag, en wie weet wat er dan gebeurt…

Liefs, Leonie