The Artist’s Way – deel 1

Ik ben nooit zo goed geweest in dingen volhouden (ik spot hier een limiting belief, haha). Het is dan ook een wonder dat ik een jaar nadat ik startte met mijn persoonlijk blog, nog steeds de moeite neem om stukjes te schrijven en te publiceren. Dus toen ik het boek The Artist’s Way van Julia Cameron binnenkreeg, besloot ik mijn proces hier te delen, als een soort stok achter de deur. Zodat ik een goede reden heb om er niet halverwege om wat voor reden dan ook mee te stoppen.

In de eerste blogpost over The Artist’s Way leg ik je uit wat het boek precies inhoudt en wat de bedoeling ervan is. Heb je die al gelezen? Dan neem ik je direct mee in de eerste van 12 blogposts, oftewel in week 1 van de oefeningen van The Artist’s Way.

Week 1 van The Artist’s Way

Wel drie keer heb ik de introductie gelezen, waarin Julia vertelt waarom ze er zo zeker van is dat iedereen creatief is. Waar het om gaat is dat je in staat bent bepaalde blokkades of overtuigingen op te heffen, die jouw creativiteit ondermijnen. Die blokkades zijn bij iedereen anders, vandaar dat geen enkel persoon exact dezelfde ervaringen zal hebben bij het doen van de oefeningen. Het is een heel persoonlijk proces, dus waar ik tegenaan loop, zal bij jou wellicht heel anders zijn.

Het eerste hoofdstuk draait volledig om het herstellen van een gevoel van veiligheid. Of eigenlijk: het loslaten van overtuigingen die jou als kunstenaar of creatief wezen klein houden. Iedereen heeft een stemmetje in zijn hoofd, ik ook, dat constant alles wat je doet bekritiseert. Dat me vertelt dat het allemaal niks voorstelt, dat het niet origineel genoeg is, dat niemand zal willen kopen wat ik maak en dat een creatief leven zodoende niet voor mij is weggelegd. Al deze negatieve overtuigingen mag ik van Julia loslaten. Want laten we eerlijk zijn, erg bemoedigend zijn ze niet.

Morning pages

Oh jee, dacht ik toen ik er achterkwam dat ik elke ochtend 3 pagina’s moest schrijven. Dat houd ik nooit vol! Waar ga ik het in hemelsnaam over hebben? En toen bleek dat in de praktijk eigenlijk helemaal niet zo moeilijk, en zijn drie pagina’s ook helemaal niet zoveel. (een paar weken later had ik het eerste boekje al vol!)

Ik schrijf over wat me allemaal bezighoudt, dat ik lekker geslapen heb en dat ik weer brood moet bakken. Dat ik zin heb in het weekend, ik nieuwe laarzen wil en het zo stom vind dat in Spanje alles zo bureaucratisch geregeld is. En dan ineens schrijf ik op dat ik me zo heb geërgerd aan een opmerking die iemand maakte en dat dit me deed denken aan vroeger. Dat ik het zo irritant vind als mensen me vertellen wat ik moet doen en allergisch ben voor ongevraagd advies. Waar dat ineens vandaan kwam? Geen idee.

Na vier dagen ben ik zelfs overdag in mijn hoofd met de Morning Pages bezig. Meerdere malen per dag denk ik ‘dit ga ik morgenochtend opschrijven’ en dat doe ik dan ook. Aan inspiratie geen gebrek. Wie had dat gedacht?

The Artist’s Date

Het is drie uur ’s middags als ik opnieuw lees dat ik mezelf elke week op date moet nemen. Nu vind ik het heus leuk om af en toe een paar uur te verdwijnen, maar heel vaak doe ik dat niet. Heel impulsief pak ik mijn tas, stop er een fles water, een appel, een restje focaccia en het boek in en trek de deur achter me dicht. Ik loop al richting het Turia park als ik me bedenk dat ik eigenlijk verder weg wil, en maak rechtsomkeert richting de metro. Een paar haltes verder stap ik uit en loop richting Parque de la Cabezera; een prachtig park met een groot meer in het midden.

Als ik neerplof op het gras, blader ik het boek nog eens door. Wat kan ik doen om creatiever te zijn, vraag ik mezelf hardop af. Wat heb ik daarvoor nodig? Het antwoord is er direct: lef.

Al zeker zes maanden roep ik dat ik ooit lessen ga nemen in pottenbakken, op zo’n draaischijf. En ik ben gewoon te schijterig om het echt te doen. Waar ik bang voor ben? Goede vraag. Het is een klein restantje van mijn vroegere sociale fobie, gok ik. Ik pak mijn telefoon en open de website van het atelier dat ik maanden geleden vond. Ik schrijf me in voor de cursus, selecteer de datum voor mijn eerste les en rond direct de betaling af. Zo, nu kan ik niet meer terug, zucht ik, terwijl ik het laatste stuk focaccia in mijn mond prop.

Daarna loop ik via een flinke omweg terug naar huis. Zou dit ook als Artist’s Date tellen, vraag ik me af, met mijn camera in de aanslag al slenterend door straten waar ik normaal gesproken nooit kom… Hoe dan ook, het is wel ontspannend. Moet ik vaker doen.

De oefeningen van week 1:

Alle oefeningen uit week 1 van The Artist’s Date zijn erop gericht een gevoel van veiligheid te herstellen. Het zijn bijna allemaal schrijfopdrachten, en laat ik nu net van schrijven houden, dus dat zit wel goed.

Monsters uit het verleden

Een van de opdrachten gaat over zogenaamde ‘monsters uit het verleden’. Mensen die negatieve feedback hebben gegeven op je creatieve uitingen, waar je nu nog steeds last van hebt. Heel lang moest ik erover nadenken. Ik kon niks bedenken.

Twee dagen later loop ik over straat langs een galerie en blijf ik even naar een schilderij staren. En ineens weet ik het. In het eerste jaar van de Artemis Stylingacademie moesten we een kleurenpalet schilderen met kleuren uit een afbeelding die we uit een tijdschrift hadden gescheurd. Het was niet mijn dag, ik voelde me niet lekker en ik had te weinig tijd genomen om de opdracht uit te voeren. Een week later kreeg ik het beoordelingsformulier van de docent, met de vernietigende woorden: gevoel voor kleur is niet heel sterk.

Ik moest bijna overgeven. Hier zat ik, als jong meisje met de droom om interieurstyliste te worden, waarbij letterlijk alles (ik herhaal, ALLES) om kleur draait. Het oordeel van docenten betekende toen nog heel veel voor mij, ik schaamde me dood. De opleiding heb ik nooit afgemaakt, niet om deze beoordeling overigens, maar door mijn persoonlijke situatie. Maar de woorden zijn altijd blijven hangen.

En dus schrijf ik een (niet te versturen) brief naar de docent in kwestie. In de trant van ‘ik vind je echt heel stom en je had het duidelijk bij het verkeerde eind want ik heb toevallig wél een sterk gevoel voor kleur!’. Zo, dat voelde goed.

Negatieve overtuigingen

Los van bovenstaande beoordeling komt er ook een andere opmerking naar boven, die een zeker persoon maakte toen ik voor het eerst uitte graag naar de kunstacademie te willen. Hij luidde: bedenk je wel dat het heel moeilijk is om met een creatief beroep geld te verdienen. Zo, die maakte indruk. Ik besloot Voeding & Dietetiek te gaan studeren, overtuigde mezelf ervan dat je ook daar heus creativiteit voor nodig had, en liet mijn droom varen. Het is geen verrassing dat ik die opleiding verschrikkelijk vond, na een half jaar stopte en alsnog een creatieve weg insloeg.

Positieve aanmoediging

Naast mensen die een negatieve impact hebben gehad op je creatieve ontwikkeling, zijn er ook mensen die dit juist hebben aangemoedigd. Gek genoeg kan ik niemand bedenken die daar in het verleden onvoorwaardelijk in geloofde of me gestimuleerd heeft door te zetten. Misschien omdat ik het gewoon niet wilde geloven. En dus schrijf ik de namen op van mensen die dat op dit moment doen. Vrienden en vriendinnen die me steunen in alles wat ik doe en me enkel van positieve feedback voorzien. Niet dat ik alleen positieve feedback duld, maar er zit een groot verschil in het projecteren van een beperkende overtuiging en geven van constructieve kritiek, hoewel deze soms moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn.

Denkbeeldige levens

Dit vind ik misschien wel de leukste opdracht van deze week: het opschrijven van mijn denkbeeldige levens. Als ik geen tekstschrijver was geweest (wat ik jaren later bij toeval ben geworden) en nog allerlei andere levens had, wat zou ik dan zijn? Ik schrijf op: bakker, romanschrijver, wereldreiziger, psycholoog, wetenschapper, bioloog, pottenbakker (it’s never too late) en modeontwerpster.

Affirmaties

Het hoofdstuk sluit met het bedenken van positieve affirmaties, voornamelijk om de negatieve overtuigingen teniet te doen. Het is makkelijk om met een creatief beroep geld te verdienen, fluister ik tegen mezelf. En nog een keer: ik kies ervoor om te geloven dat het makkelijk is om met een creatief beroep geld te verdienen. Dit voelt voor nu even voldoende.

***

Dit was het voor week 1 van The Artist’s Way. Het boek heeft me aangenaam verrast en werkt nu al op een veel dieper niveau dan ik had verwacht. Kortom: het smaakt naar meer! Heb jij The Artist’s Way al gelezen? Zo ja, wat vond je ervan?

Liefs, Leonie

Direct doorlezen? Klik dan hier door naar Week 2! Voor updates volg je me op Instagram, xx Leonie.