Waarom ik nooit een echte minimalist zou kunnen zijn

Waarom minimalisme niks voor mij is

Toen de term minimalisme een paar jaar geleden flink aan bekendheid won, leek me dat wel wat. Een huis waar alleen de nodige meubels in staan, geen spullen meer kopen die ik echt niet nodig heb en geen overdaad aan decoratie en accessoires waar je eigenlijk alleen maar onrustig van wordt.

Meerdere keren heb ik geprobeerd om het qua styling in huis zo minimalistisch mogelijk te houden. Ik moet toegeven dat ik me dan best een paar dagen heel erg kalm en bevrijd voelde. Trots ook, want wat vond ik dat vre-se-lijk knap van mij dat ik al die ‘rommel’ niet meer nodig had om gelukkig te zijn.

Wie mij een beetje kent weet dat ik dat nooit lang volhield en binnen de kortste keren al mijn plankjes weer vol had staan met fotolijstjes, kaarsen en andere prullaria. Daar kon ik me dan best stom over voelen, want hoezo had ik al die spulletjes nodig? Ik had mezelf wijsgemaakt dat minimalisme the way to go was en ik daar echt een beter, gelukkiger en vooral gebalanceerde mens van zou worden. Nu, jaren later, kom ik daar graag even op terug.

Liever gezellig

Heel leuk hoor, dat er mensen zijn die zich niet zo hechten aan spullen, maar ik hecht me dus wél heel erg aan spullen en dat vind ik tegenwoordig dikke prima. Ik HOU zelfs van mijn spullen. Ze zijn namelijk allemaal met liefde uitgezocht. En waar ik jaren geleden nog heel makkelijk geld uitgaf aan decoratie, leuke mokjes of wat dan ook, denk ik daar tegenwoordig heel goed over na. Vrijwel alles wat ik in huis heb is dan ook zorgvuldig uitgezocht en ik zou er maar moeilijk afstand van kunnen doen. Al mijn spullen maken mijn huis namelijk niet alleen persoonlijk, maar ook gezellig. En als ik eerlijk ben is het precies die gezelligheid die in die zogenaamd minimalistische huizen volledig mis.

Ik denk aan aan super strakke, spierwitte ruimtes met dure designmeubels in een breed scala grijstinten en her en der een strategisch geplaatste plant of statement piece kunstwerk. Bij dit soort interieurs vraag ik me af of het duurzame aspect de leidraad is geweest voor het ontwerp, of dat de eigenaren gewoon houden van lege, witte ruimtes (of gewoon nul persoonlijkheid hebben, je weet het niet hè). Maar wat ik wil zeggen is: als dat gewoon jouw stijl niet is, ben je dan per definitie niet minimalistisch?

Minimalisme als way of life

Stiekem vind ik het jammer dat de term minimalisme zo wordt geassocieerd met kille, witte interieurs. Ik zie het namelijk meer als een soort way of life. En hoewel ik de voorkeur geef aan een eenvoudig leven, zou ik mezelf heus (nog) geen minimalist noemen. Wel doe ik steeds meer mijn best om zo min mogelijk te kopen. Ik heb ook echt een gruwelijke hekel aan kerst- en verjaardagscadeaus, hoe goedbedoeld ook. Kopen om het kopen, noem ik het. Spullen die ik helemaal niet nodig heb, die ik zelf ook niet had gekocht. Wat moet ik ermee? En dat iedereen dan een verlanglijstje maakt en we allemaal precies kopen wat daarop staat. Klinkt al iets beter, maar kom op, ga dan gewoon een avond gezellig spelletjes doen. Als ik iets echt graag wil hebben, koop ik het zelf wel.

De laatste jaren ben ik ook veel bewuster gaan winkelen. Ik koop iets alleen als ik het echt heel mooi vind en ik doe er jaren mee, of het nu om kleding gaat of woondecoratie. Zeker een kwart van mijn kleding is tweedehands en ik heb vele items die ik al zeker vijf jaar draag. Doordat ik zo bewust winkel, heb ik altijd iets om aan te trekken. Ik heb namelijk een kast vol kleding die écht bij me past en waar over nagedacht is.

Een echte minimalist zal ik nooit worden. Daarvoor hou ik teveel van mooie dingen, van kleur, van afwisseling… Maar als het even kan doe ik nog vele jaren met alle spullen die ik al heb. De spullen die van mijn huis een thuis maken, die het karakter geven en met zijn allen schreeuwen: Leonie woont hier. Jammer dan, dat dat niet per se heel minimalistisch is.

Liefs, Leonie