Waarom ik geen kinderwens heb en daar helemaal oké mee ben

Ondanks dat ik weet dat er heel veel vrouwen zoals ik zijn, voelt het toch altijd een beetje alsof ik moet uitleggen waarom ik geen kinderwens heb. Voor mij is het echter iets heel gewoons, als iets natuurlijks wat eigenlijk niet uit te leggen valt. Geen kinderen willen is voor mij net zo normaal als wel een kinderwens hebben. En toch zijn we met de vrouwen (of mannen) die dat niet willen natuurlijk in de minderheid.

Gelukkig merk ik dat er de afgelopen jaren steeds meer begrip is gekomen voor mensen die geen kinderwens hebben. Het is bespreekbaar geworden en het is al lang niks raars meer. Ik prijs me dan ook gelukkig dat ik deze keuze daadwerkelijk mag maken, zonder dat ik vervolgens als raar wordt gezien of gedoemd ben als eenzaam kattenvrouwtje te sterven. (ik wil ook helemaal geen katten trouwens, dus dat gaat hem sowieso niet worden.) Want laten we eerlijk zijn: 20 á 30 jaar geleden kwam de kwestie ‘wel of geen kinderwens’ natuurlijk niet eens ten sprake. Men ging er gewoon vanuit dat iedereen kinderen wilde, en dat als je ze niet had, er lichamelijk gezien iets mis met je was.

Mijn ervaring met een ontbrekende kinderwens

Deze blogpost wilde ik graag schrijven omdat ik weet dat er veel mensen zijn die zich in mijn gevoel herkennen, maar ook omdat er velen zijn die met dit onderwerp worstelen. Ik schreef in deze post al dat een standaard huisje-boompje-beestje leven niks voor mij is, maar ga nu graag wat dieper in op mijn ontbrekende kinderwens.

Voor mij is dit altijd heel normaal geweest. Ik weet 100% zeker dat ik geen kinderen wil en dit wordt ook volledig geaccepteerd door mijn omgeving. Ik weet echter ook dat dat niet voor iedereen geldt. Lees dus gerust mee en laat me (of je nu wel of geen kinderwens hebt) vooral weten hoe het voor jou voelt. Begrijpt en steunt je omgeving je daarin? Heb je het altijd zeker geweten? En wat vind je ervan dat er mensen zijn die je misschien wel nooit zullen begrijpen, want kinderen krijgen is ‘het mooiste wat er is’? #zucht.

Wel of of geen kinderwens: de twijfels

Ik heb niet altijd zeker geweten dat ik geen kinderwens had, maar wijt dat vooral aan de overtuiging dat het normaal was om kinderen te krijgen. Nooit had ik erbij stilgestaan dat het ook een optie was om geen kinderen te willen. Toen mijn ex en ik na jaren samenzijn een huis hadden gekocht was dat dus de volgende stap. Ik had mezelf er helemaal van overtuigd dat ik er goed aan deed en er helemaal klaar voor was, maar als ik alleen was volgden de paniekaanvallen. Wat moest ik in hemelsnaam met een kind?

Ik weet nog dat ik een maand later een zwangerschapstest deed omdat ik niet ongesteld werd. Het resultaat was negatief en een golf van opluchting ging door mijn lijf. Thank god, ik was niet zwanger. Achteraf gezien was dat de eerste keer dat ik mezelf afvroeg of ik wel echt een kinderwens had. Ik bedoel, ik wilde het wel, maar waarom eigenlijk? Was dat omdat ik dat zelf wilde of omdat de maatschappij dat van me verwachtte?

Een verbroken relatie…

Het zal je niks verbazen dat de relatie geen standhield, hoewel dat niet eens per se met mijn ontbrekende kinderwens te maken had. Het kostte me namelijk nog meerdere jaren (ik was destijds 29) om die knoop echt definitief door te hakken. Het was alsof ik de switch moest maken naar een compleet ander leven en niet zo goed wist wat het alternatief was. Raar eigenlijk, want ik kan me nu echt geen leven met kinderen meer voorstellen. Grappig is dat.

In de jaren nadat ik die relatie verbrak begon ik in ieder geval steeds meer aan het idee te wennen, hoewel ik eigenlijk diep vanbinnen al wist dat ik geen kinderwens had. Het hardop uitspreken en durven toegeven was echter een stuk moeilijker dan ik dacht. Het voelde alsof ik een uitleg klaar moest hebben als mensen ernaar vroegen, alsof ik me moest verantwoorden omdat geen kinderen willen nu eenmaal niet de norm is. Achteraf gezien heb ik me druk gemaakt om niets, want het aantal keren dat mensen echt niet begrepen dat ik geen kinderwens had is nog steeds op één hand te tellen.

Geen kinderwens hebben wordt steeds normaler

Er zijn volgens mij veel vrouwen (en mannen) die zich onbegrepen voelen wanneer ze uitspreken dat ze geen kinderen willen. Zelf heb ik echter een andere ervaring. Blijkbaar zei ik toen ik zelf nog een kind was al geregeld ‘ik wil geen kinderen’, dus mijn ouders waren niet bepaald verbaasd. Sterker nog, er werden niet eens vraagtekens bij mijn beslissing gezet. Ook vanuit de rest van mijn familie en vriendengroep werd er totaal niet raar over gedaan. Overigens heb ik het geluk dat ik enkele vriendinnen heb die zelf ook geen kinderwens hebben. Ik kan je vertellen: dat scheelt een hoop.

Je hoeft echter niet ver te zoeken als je verhalen van mensen wilt lezen die geen kinderwens hebben, of blogs/artikelen vol redenen om geen kind te nemen. Neem bijvoorbeeld het Instagram account We are childfree, wat volledig gewijd is aan mensen die er bewust voor kiezen (of kozen) geen kinderen te nemen. Want van het effect op het klimaat tot en met het inleveren van je vrijheid, er zitten nu eenmaal voordelen aan een kinderloos bestaan. Ongeacht welke voordelen dat voor andere mensen zijn, som ik mijn eigen redenen om geen kind(eren) te willen graag even op.

Mijn redenen om geen kind te nemen

Laat ik vooropstellen dat ieders situatie anders is en de redenen waarom je wel of geen kinderwens hebt ook. Onderstaand lijstje is dan ook heel persoonlijk en hoeft niet per se betrekking te hebben op jou.

1. De ultieme vrijheid: met stip op nummer één staat de vrijheid die ik heb door bewust geen kinderen te nemen (of krijgen, hoe je het ook wilt noemen). Ik kan uitslapen wanneer ik wil, reizen wanneer en hoe lang ik maar wil, uit eten, naar de bioscoop en winkelen zonder oppas te hoeven regelen… Je snapt het.

2. Geen verantwoordelijkheid over een ander: ik vind het idee van de volledige verantwoordelijkheid hebben over andermans leven echt heftig. Het idee alleen al dat het welbevinden van je kind voor een groot deel afhangt van hoe je het als ouder(s) aanpakt. Daar pas ik voor.

3. Minder financiële verplichtingen: je kunt zeggen wat je wil, maar kinderen zijn duur. En natuurlijk weet ik dat dat niet de belangrijkste reden moet zijn om geen kinderen te willen (en ik vind het vreselijk dat er mensen zijn die om deze reden hun kinderwens moeten loslaten), maar het speelt wel deels mee voor mij. Ik ben geregeld dankbaar dat ik al het geld dat ik verdien helemaal aan mezelf mag uitgeven, zonder me schuldig te hoeven voelen of er nog wel genoeg overblijft voor een ander. Klinkt misschien egoïstisch, maar dat zou het niet moeten zijn, toch?

4. Geen rammelende eierstokken: deze laatste vind ik zelf wat lastig te omschrijven, maar ik bedoel dat ik die drang om kinderen te krijgen gewoon niet voel. Ik weet dat er veel vrouwen zijn die ‘iets’ voelen, of dat nu fysiek of hormonaal is, maakt niet uit. Hoe je het ook wilt omschrijven, ik heb dat gewoon niet. Niks. Nul.

Conclusie: ik wil geen kinderen

Uiteindelijk kan ik waarschijnlijk nog wel meer redenen geven waarom ik geen kinderen wil, maar het gaat natuurlijk om mijn gevoel. Ik wil ze gewoon niet, daar is voor mij geen twijfel over mogelijk. Het feit dat ik daar zo zeker van ben geeft me heel veel rust. Als ik ze wel had gewild had ik op mijn 37^e namelijk gerust een beetje op mogen schieten. Ik heb echter geen haast, niet met mijn werk, niet met het kopen van een huis, niet met samenwonen, met niets eigenlijk. Om de hele simpele reden dat ik simpelweg weet: ik wil geen kinderen.

Geen kinderwens? Daar ga je later spijt van krijgen!

Van de kleine groep mensen die het niet begrijpt dat ik geen kinderwens heb, hoor ik eigenlijk steevast: daar ga je later spijt van krijgen. Ik vond dat jaren geleden nog heel vervelend (misschien omdat dat een onbewuste angst van me was), maar nu niet meer. Onderzoek toont namelijk aan dat mensen die bewust voor een kinderloos bestaan kiezen daar zelden spijt van krijgen. Sterker nog, er zijn veel ouders die spijt hebben dat ze ooit kinderen hebben gekregen. Daar rust natuurlijk nogal een taboe op (logisch) en ik ga ervan uit dat dat uitzonderingen zijn, maar deze feiten negeren of ontkennen omdat je zelf wél heel gelukkig bent met je kids, is natuurlijk niet nodig. Kinderen krijgen krijgen is nogal wat, en het is voor veel mensen niet wat ze ervan hadden verwacht. Voor velen ook wel, maar het blijft een keuze.

Kinderen krijgen maakt je leven niet compleet

Los daarvan gaat het natuurlijk ook om de betekenis die je aan je leven geeft. Ik ben ervan overtuigd dat veel mensen denken dat je leven compleet is als je kinderen hebt. Dat zij het zijn die betekenis aan je leven geven. En dan kan ik eigenlijk alleen maar glimlachen. Het leven is namelijk zoveel meer! Juist doordat ik geen kinderen heb, maak ik dingen mee en kan ik dingen ondernemen die ik niet zo gauw zou doen als ik moeder was. Natuurlijk kun je ook als ouder zijnde veel dingen beleven en is het leven verre van saai, laat dat even duidelijk zijn. Wat ik bedoel is dat je leven niet per se géén betekenis heeft als je ervoor kiest om kinderloos te blijven. Die betekenis, die geef je namelijk zelf. jouw geluk is namelijk altijd je eigen verantwoordelijkheid en je kunt op heel veel manieren betekenis geven aan je leven.

Geen kinderwens, wél een betekenisvol leven

Ondanks dat ik geen kinderen heb, ben ik ontzettend gelukkig. Ik heb veel vriendinnen, super leuk werk, ga geregeld op reis, onderneem veel leuke dingen en ga soms wel drie keer per week uit eten. Ik blog, lees boeken, stop nooit met leren, sport vaak en ben nu weer een nieuw bedrijf aan het opzetten. Kortom: ik verveel me nooit, en maak me dus absoluut niet druk om het feit dat ik geen kinderwens heb.

En die angst om als ik eenmaal wat ouder ben eenzaam te zijn? Die heb ik eigenlijk niet. Ik denk dat je altijd zo eenzaam bent als je zelf wilt. Contacten kun je namelijk overal opdoen, ook als je 70 bent. Ga biljarten, kaarten of sjoelen met andere ouderen, organiseer een wandelclubje, ga samen breien, weet ik veel. De ouderen van nu gebruiken natuurlijk geen social media, maar de huidige generatie heeft dat wel. Daardoor is het het ook als wij eenmaal 70 zijn een stuk makkelijker om contacten te leggen. En wedden dat zij hun kinderen of kleinkinderen ook niet zo vaak zien als ze hoopten? Want wie zegt dat je kind er later voor je is? Die garantie heb je natuurlijk nooit. Ik bedoel, ik woon zelf ook in Spanje, 1500 km van mijn ouders vandaan. Just sayin’.

Conclusie

Het heeft wat jaren geduurd voordat ik 100% zeker was van het feit dat ik geen kinderen wil. Het was dan ook niet een knoop die ik op een dag zomaar even doorgehakt heb, maar eerder een proces van voelen en ervaren. Natuurlijk speelt de tijd ook een rol bij het bepalen of je wel of geen kinderwens hebt. Toen ik begin 30 was, had ik altijd het gevoel dat ik de definitieve beslissing nog even voor me uit kon schuiven. Nu heb ik dat niet meer. Hoewel ik heus weet dat veel vrouwen nog zwanger raken rond hun veertigste, weet ik 100% zeker dat dat niet gaat gebeuren. Althans, als dat spiraaltje zijn werk goed doet, haha!

De conclusie is in ieder geval dat ik geen kinderwens heb en daar nu helemaal oké mee ben. Het doet me ook helemaal niks meer als mensen het niet snappen of daar een discussie over aangaan. Juist doordat het als zo’n logische beslissing voelt en het me niks (meer) interesseert wat mensen van me vinden. Ook dat is een proces geweest, maar dat is stof voor een andere blogpost.

Ik ben in ieder geval heel benieuwd naar jouw ervaring, of je nu wel of geen kinderwens hebt, al kinderen hebt of nog twijfelt. Laat je het me weten in de comments? Dankjewel!

Liefs, Leonie