Een ode aan laatbloeiers

Je hebt van die mensen die op hun achttiende meteen de juiste opleiding kiezen (en afmaken), daarna een goede baan vinden, de liefde van hun leven tegen het lijf lopen en hoppa, een huis kopen en nog lang en gelukkig leven. Jarenlang heb ik dit soort mensen benijd. Zelf heb ik namelijk nogal een, ehm, hobbelige weg afgelegd, tot ik uiteindelijk op mijn vijfendertigste een beetje in de gaten kreeg wat ik allemaal wilde en waar ik goed in was. Ik heb geen eigen huis (meer), ik heb geen contract op mijn werk (wel een vaste functie op freelancebasis) en ook die spaarrekening had van mij best al wat gevulder mogen zijn. Wat kan ik zeggen, ik was gewoon te druk met uitvinden hoe het leven in elkaar stak, om ook nog over de toekomst na te denken.

Met andere woorden: ik ben nogal een laatbloeier. En dat heb ik heel lang best vervelend gevonden. In mijn twintiger jaren had ik namelijk al van alles kunnen bereiken, maar een gigantische berg angsten en onzekerheden hield me klein. Heel klein. Constant was ik bezig andere mensen te pleasen en me precies zo te gedragen als de maatschappij van me verwachtte. (Of ik die verwachtingen nu juist inschatte of niet). Eeuwig zonde natuurlijk. Toen ik eindelijk alles een beetje op de rit begon te krijgen, had ik dan ook het gevoel tien jaar achter te lopen op mijn leeftijdsgenoten. Alsof ik mijn twintiger jaren volledig had gemist en behoorlijk wat in te halen had.

Maar waar ik jarenlang het gevoel had dat ik op mijn leeftijd al van alles bereikt had moeten hebben, kan ik dat nu steeds beter loslaten. Hoe ouder ik word, hoe meer ik al die struggles simpelweg zie als ervaringen en als reden dat ik nu precies ben zoals ik ben. Enne, ik wil niet opscheppen hoor, maar volgens mij ben ik best een leuk wijf geworden. (Ik moet van bepaalde personen in mijn omgeving positiever over mezelf praten, dus bij deze.)

Het grappige is dat ik al jaren vrijwel enkel vrienden heb die een stuk jonger zijn dan ik, tot wel tien jaar. Zelfs mijn vriend is zeven jaar jonger. Misschien haal ik zo toch onbewust die ‘verloren jaren’ een beetje in. Overigens moet ik ook toegeven dat ik het makkelijker vind om vriendschappen te sluiten (of onderhouden) met mensen zonder kinderen, en die zijn nu eenmaal vaak een stuk jonger. Over kinderen kan ik namelijk kort zijn: die wil ik niet. Dat zou er nog bij moeten komen zeg, dat ik ook nog bang moest zijn dat mijn eicellen hun houdbaarheidsdatum naderden, pfoe.

Anyway, toen ik deze week in een klein boekhandeltje dit kaartje met de tekst trust the timing of your life tegenkwam, moest hij natuurlijk mee naar huis. Hij is van By Y-Illustrations, en in haar Etsy shop heeft ze nog veel meer leuke feelgood kaartjes. Ik voel een bestelling aankomen…

Liefs, Leonie